«Έλεγε λοιπόν ο μακάριος εκείνος Γέροντας μ'ένα πρώτο συμβολισμό της θεωρίας του, ότι η αγία Εκκλησία είναι τύπος και εικόνα του Θεού, επειδή μιμείται την ίδια την ενέργεια εκείνου και δανείζεται τον τύπο της.
Ο Θεός δηλαδή δημιούργησε τα πάντα με την άπειρη δύναμη του και τα έφερε στην ύπαρξη, τα συγκρατεί, τα συνενώνει και χαράζει τα όρια τους. Συνδέει με την πρόνοια του το ένα με το άλλο και με τον εαυτό του, και τα νοητά και τα αισθητά. Και ως αιτία του κι αρχή και τέλος κρατώντας γύρω απο τον εαυτό του μαζί τα πάντα, ενώ κατά τη φύση βρίσκονται σε διάσταση, τα κάνει να συγκατανεύουν το ένα στο άλλο σύμφωνα με την τάση τους προς αυτόν, ως αρχή της σχέσης. Σύμφωνα μ'αυτήν οδηγούνται όλα σε μια ταυτότητα κίνησης και ύπαρξης ακατάλυτης κι ασύγχυτης και κανένα απο τα όντα δε στασιάζει προτρέχοντας εναντίον κάποιου άλλου, ούτε αποσπάται απο αυτό σύμφωνα με τη διαφορά που χαρακτηρίζει τη φύση και την κίνηση του. Συμφύονται όλα μαζί με όλα, χωρίς να συγχέωνται, σύμφωνα με την αδιάσπαστη σχέση ως φύλαξη της μοναδικής αρχής κι αιτίας, που καταργεί κι επισκιάζει όλη τη σχέση, που θεωρούνται ότι προσιδιάζουν σε όλα τα όντα ανάλογα με τη φύση καθενός. Όχι με το να τις καταστρέφει και να τις αναιρεί και να τις κάνει να μην υπάρχουν, αλλά με το να τις νικά και να λάμπει απάνωθε τους, όπως ακριβώς η ολότητα πάνω απο τα μέρη της ή με το να παρουσιάζεται σαν αιτία της ολότητας αυτής, σύμφωνα με την οποία και η ίδια η ολότητα και τα μέρη της ολότητας είναι φυσικό να φαίνονται να υπάρχουν· γιατί έχουν ολάκερη την αιτία τους να λάμπει απάνωθέ τους.
Κι όπως ο ήλιος λάμποντας απο ψηλά ξεπερνά τη φύση και τη δύναμη των άστρων, έτσι κι η ολότητα ως αιτία τους καλύπτει και την ύπαρξη των μερών αυτών. Γιατί, όπως τα μέρη εξαρτώνται απο το όλο, έτσι είναι φυσικό και τα αιτιατά να αντλούν την ισχύ τους απο την αιτία και να χαρακτηρίζονται απ'αυτή αφήνοντας ν'αδράνει το ατομικό τους γνώρισμα, όταν, πιασμένα μέσα στην αναφορά τους προς την αιτία, λάβουν εξολοκλήρου την ποιότητα εκείνης, σύμφωνα με την αδιάσπαστη, όπως είπαμε, δύναμη που έχει η σχέση τους μ'αυτήν. Αφού τα πάντα μέσα στα πάντα είναι ο Θεός, που απέραντο μέτρο υπερβαίνει τα πάντα, θα γίνει ορατός ολομόναχος σε όσους έχουν καθαρή σκέψη. Τούτο θα γίνει, όταν ο νούς, καθώς αναλογίζεται θεωρητικά τους λόγους των όντων, σταματήσει στον ίδιο το Θεό, σαν αιτία κι αρχή, και τέλος της δημιουργίας και της γένεσης όλων, ένα βυθό αδιάστατο που περιέχει τα πάντα.
Με τον ίδιο τρόπο και η αγία Εκκλησία του Θεού θα φανεί ότι ενεργεί ανάμεσα μας, όπως Θεός, αρχέτυπο εκείνος κι εκείνη εικόνα του. Είναι βέβαια πολλοί κι αμέτρητοι σχεδόν στον αριθμό οι άνδρες και οι γυναίκες και τα παιδιά που διαφέρουν και κατά το φύλο και κατά τη μορφή, την εθνικότητα και τις γλώσσες, τις περιπετειες της ζωής, τις ηλικίες, τις γνώμες, την τύχη, τους τρόπους, τις συνήθειες, τα επαγγέλματα. Και στις επιστήμες πάλι και στ'αξιώματα, στις τύχες, στους χαρακτήρες, στις διαθέσεις διακρίνονται μεταξύ τους και διαφέρουν πολύ όσοι έρχονται σ'αυτή και δέχονται απ'αυτή την αναγέννηση τους και την αναδημιουργία τους με τη δύναμη του Πνεύματος. Δίνει όμως σ'ολους αυτούς και χαρίζει μία κατά ίσο μέτρο θεϊκή μορφή και θείο όνομα, δηλαδή και να προέρχονται και να ονομάζονται απο το Χριστό. Τους δίνει ακόμα τη μία απλή και ασύνθετη κι αδιαίρετη σχέση της πίστης, που τις πολλές κι ευαρίθμητες διαφορές σχετικά με τον καθένα μήτε καν ότι υπάρχουν δεν επιτρέπεται να γίνει γνωστό, επειδή όλα γενικά σ'αυτήν κατευθύνονται και συναντιούνται. Μέσα σ'αυτήν κανένας δεν ξεωρίζει σε τίποτα εντελώς απο το κοινό για χάρη δική του. Όλοι συμφύονται ο ένας με τους άλλους και συνδέονται μέσα στην μία απλή κι αδιαίρετη χαρά και δύναμη της πίστεως. Ήτανε, λέει, «...πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία...»(Πραξ.4,32), ώστε απο διάφορα μέλη να είναι ωστόσο και να φαίνεται ένα σώμα άξιο αληθινά του ίδιου του Χριστού, της αληθινής κεφαλής μας.
Στο σώμα αυτό, λέει ο θείος Απόστολος, «δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα, ούτε Ιουδαίος και Έλληνας, ούτε περιτομή κι ακροβυστία, ούτε βάρβαρος ούτε Σκύθης, ούτε δούλος ούτε ελεύθερος. Αλλά τα πάντα και μέσα στα πάντα είναι» (Γαλ.3,28. Κολ.3,11). Αυτός που με τη μία κι απλή πάνσοφη δύναμη της καλοσύνης του περικλείει τα πάντα μέσα του, σαν ένα κέντρο που κάποιες ευθείες ξεκινούν απο αυτό ακτινωτά με την ίδια απλή κι ενιαία αιτία και δύναμη. Δεν αφήνει τις αρχές των όντων ν'απομακρυνθούν μαζί με τα τέλη τους, περιορίζοντας κυκλικά τις προεκτάσεις τους και οδηγεί προς τον εαυτό του τις διακρίσεις των όντων, που ο ίδιος εδημιούργησε. Δε θέλει ν'αποξενωθούν ολότελα μεταξύ τους και να γίνουν εχθρικά τα πλάσματα και τα δημιουργήματα τους ενός Θεού και να μην έχουν σχετικά με τι και που να παρουσιάσουν τη φιλία και την ειρήνη και την ταυτότητα μεταξύ τους, οπότε θα κινδυνέψει, με το χωρισμό τους απο το Θεό, να μεταπέσει το είναι τους στο μή είναι.
Είναι λοιπόν εικόνα του Θεού, καθώς είπαμε, η αγία Εκκλησία, γιατί πραγματοποιεί την ίδια ένωση ανάμεσα στους πιστούς που κάνει κι ο Θεός, ακόμα κι αν τυχαίνει να είναι διαφορετικοί στα ιδιώματα κι απο διαφορετικούς και τόπους και τρόπους εκείνοι, που μέσα σ'αυτήν γίνονται με την πίστη ένα σώμα. Την ένωση αυτή, είναι φυσικό να την πραγματοποιεί ο Θεός, χωρίς να προκαλείται σύγχυση στην ουσία των όντων. Τη διαφορά μεταξύ τους, όπως έχει δειχθεί, την αμβλύνει και την οδηγεί στην ταυτότητα με την αναφορά και την ένωση με τον εαυτό του, σαν αιτία κι αρχή και τέλος».
Φιλοκαλία, ΕΠΕ, Τόμος 14
Μάξιμος ο Ομολογητής
Ο Εχθρός του ανθρώπου ο διάβολος μισεί το πλάσμα του Θεού. Αν δεν τον εμπόδιζε ο Θεός, λέει ο Δαβίδ, θα μας έκανε σκόνη στη στιγμή. Ωσεί στρουθία μας έσωσε ο Θεός από την παγίδα του εχθρού.Ο διάβολος με άλλα λόγια "απειλεί" το Θεό με την ανυπαρξία του κορυφαίου δημιουργήματός Του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜορφές ανυπαρξίας του ανθρώπου αποτελούν οι αιρέσεις. Ο εχθρός απειλεί την ύπαρξη του ανθρώπου με τις αιρέσεις. Κάθε αίρεση είναι και ένας δρόμος απωλείας.
Κάθε αίρεση είναι θάνατος. Ο ενωμένος με τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο θεωμένος άνθρωπος δεν πεθαίνει, αλλά μεταβαίνει εκ του θανάτου εις την ζωήν.
Ποια είναι η εικόνα του θανάτου ενός αιρετικού, μονοφυσίτη π.χ.; Ο αιρετικός αυτός κλείνει τα μάτια του στην αιώνια ζωή. Δεν έχει επίγνωση της αληθινής ζωής, δεν γνωρίζει τον αληθινό Θεό και Ον απέστειλε Ιησού Χριστόν.Τί παθαίνει επειδή δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός; Ό,τι παθαίνει ο τυφλός: δεν βλέπει το φως. Τον απορροφάει το σκοτάδι. Ενώνεται με το σκοτάδι.
Δεν έχει νόημα γι΄ αυτόν και δεν ψάλλει, είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον, εύρωμεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες, αύτη γαρ ημάς έσωσεν.
Ο τυφλός στο σώμα βλέπει το φως, έχει επίγνωση του φωτός με τα μάτια της ψυχής του. Ο τυφλός στην ψυχή δεν βλέπει το φως. Έχει κλειστά τα μάτια της ψυχής του. Δεν έχει επίγνωση του φωτός.
Η αγία Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Ως μέλη της Εκκλησίας είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού. Η θέωση συνετελείται εν τη Εκκλησία. Εκτός της Εκκλησίας ουδείς σώζεται. "Παν κλήμα μη ποιούν καρπόν κόπτεται και εις πύρ βάλλεται". Παν κλήμα ποιουν καρπόν είναι μέλος του σώματος του Χριστού. Ενωμμένοι στην αγία Εκκλησία, είμαστε ενωμμένοι με το Χριστό. "Έτσι θα ξέρουν ότι είστε μαθητές μου, με το να έχετε αγάπην μεταξύ σας",είπεν ο Κύριος στους μαθητές Του.
Με το να ξέρει κανείς τί είναι αγάπη δεν σημαίνει ότι αγαπάει. Με το να ομολογεί με τα χείλη ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός, ενώ η καρδιά του πόρρω απέχει, δεν σημαίνει ότι ομολογεί.
Εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος της φιλοσοφίας και της θεολογίας των θελογούντων, ότι θεωρούμε αρκετόν ότι σκεπτόμαστε γύρω από το Θεό,αντί να αγαπούμε το Θεό. Ο μόνος τρόπος είπε ο ίδιος ο Κύριός μας να είμαστε μέλη της αγίας Εκκλησίας είναι να αγαπούμε το Θεό πάνω από όλα και να αγαπούμε ο ένας τον άλλον σαν τον εαυτό Του.
Στο ιαπωνικό βιβλίο "Χαγκακούρε" περιγράφεται η ιαπωνική εικόνα του θανάτου ως "η απροκάλυπτη συμφιλίωση με το κενό"!Η ένωση,με άλλα λόγια, της σταγόνας με τον ωκεανό, η απώλεια, ο διαρκής χωρισμός από το Θεό, ο αιώνιος θάνατος.
Να ευχόμαστε λοιπόν, για όλους τους αιρετικούς, ίνα ο Πανάγαθος Θεός Δώσει Μετάνοια ειλικρινή και Μέγα Έλεος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Δύναμη.