Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Η πόλις


Είπες · «Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή ·

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Μέγας Βασίλειος: Απάντησις είς την ένστασιν, ότι ωρισμένοι εβαπτίσθησαν και είς τον Μωυσήν και επίστευσαν είς αυτόν. Συγχρόνως γίνεται λόγος και περί των τύπων




«Αλλά ούτε και το ότι βαπτιζόμεθα είς το όνομα του αγίου Πνεύματος δικαιολογεί την μετά του Θεού συντοποθέτησιν του», ισχυρίζονται. Διότι και εις τον Μωυσήν εβαπτίσθησαν μερικοί, μέσα εις την νεφέλην και εις την θάλασσαν. Μαρτυρείται επίσης ότι υπάρχει πίστις και εις ανθρώπους. Διότι λέγει η Γραφή·  «καὶ ἐπίστευσαν τῷ Θεῷ καὶ Μωυσῇ τῷ θεράποντι αὐτοῦ»«Διατί λοιπόν, λέγει ο αντίπαλος, λόγω του Βαπτίσματος και της πίστεως υψώνεις τόσο πολύ το άγιον Πνεύμα και το τοποθετείς επάνω από την κτίσιν, εφ'όσον τα ίδια μαρτυρούνται ήδη και δια ανθρώπους;» Τι θα απαντήσωμεν λοιπόν;

Ότι πρόκειται περί του αγίου Πνεύματος η πίστις έχει το αυτό νόημα που έχει δια τον Πατέρα και τον Υιόν. Ομοίως και το Βάπτισμα. Προκειμένου όμως και περί του Μωυσέως και της νεφέλης εκεί έχουν ταύτα το νόημα σκιάς και τύπου. Επειδή λοιπόν τα Θεία προαναγγέλονται με μικρά και ανθρώπινα, ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μικρά και η φύσις των θείων, την οποίαν προανήγγειλαν οι τύποι ως σκιαγραφίαν. Ο τύπος δηλαδή είναι φανέρωσις αυτών που περιμένομεν και δείχνει αμυδρά το μέλλον με το να μιμείται την αλήθειαν. Έτσι ο Αδάμ είναι τύπος του μέλλοντος και η πέτρα είναι τύπος του Χριστού· το ύδωρ δε που πήγασε από την πέτραν είναι τύπος της ζωτικής του Χριστού δυνάμεως. Διότι «ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω».

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ'όνειρο μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά, 
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος... Κ.Γ. Καρυωτάκηςκι αν σέρνομαι στ'ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·

Κι αν έχει, πρίν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πώς ποτέ δέ θα ειπωθεί·

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σά βλέπω το μεγάλον ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια πού'ζησα ζωή!

Κ.Γ. Καρυωτάκης


Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Μέγας Βασίλειος: Προς αυτούς που λέγουν ότι είναι αρκετόν να βαπτισθή κανείς μόνον είς το όνομα του Κυρίου


«Και ας μή παραξενεύει κανένα το γεγονός ότι ο απόστολος Παύλος, όταν αναφέρεται εις το Βάπτισμα, παραλείπει πολλάκις το όνομα του Πατρός και του αγίου Πνεύματος, και ας μή νομισή ότι η επίκλισις των ονομάτων είναι άνευ σημασίας. «ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» , και πάλιν · « ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; ». Διότι η ονομασία του Χριστού είναι ομολογία όλης της Τριάδος, επειδή δηλώνει και τον Θεόν πού έχρισε, και τον Υιόν που εχρίσθη, και το Χρίσμα το άγιον Πνεύμα, όπως έχομεν μάθει από τον Πέτρον εις τα πράξεις · «Ιησοῦν τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ, ὡς ἔχρισεν αὐτὸν ὁ Θεὸς Πνεύματι ῾Αγίῳ». Και εις τον Ησαϊαν επίσης · «ΠΝΕΥΜΑ Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με». Και ο ψαλμωδός επίσης λέγει · «διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεὸς ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου».

Φαίνεται μάλιστα ότι ο απόστολος κάπου μνηνονεύει επί του Βαπτίσματος μόνον το άγιον Πνεύμα. Διότι λέγει· «καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν». Με αυτό δε συμφωνεί και το· «ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ», και το· «αὐτὸς ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ καὶ πυρί». Παρά ταυτά δεν ημπορεί κανείς να ονομάση  τέλειον Βάπτισμα αυτό κατά το οποίον έγινεν επίκλισις μόνον του Πνεύματος. Διότι πρέπει πάντοτε να μένη απαράβατος η παράδοσις που εδόθη με την ζωοποιόν χάριν. Διότι αυτός που ελύτρωσεν την ζωήν από την φθοράν μας έδωσεν δύναμιν ανανεώσεως, η οποία έχει ανεξήγητον την αιτίαν και παραμένει μυστηριώδης, προσφέρει όμως εις τας ψυχάς μεγάλην σωτηρίαν.

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

π.Γεώργιος Φλωρόφσκι: Το περί Ανάστασεως κήρυγμα


Αναστάσιμη Λειτουργία στον Ι.Ναό αγ.Φιλοθέης
«...Το σώμα αποθνήσκει. Το σώμα είναι θνητόν. Δια την ψυχήν λέγομεν ότι είναι αθάνατος. Με τον θάνατον τερματίζεται μόνον η εξωτερική, ορατή, επίγειος, σωματική ζωή. Και όμως κατά μίαν προφητικήν εσωτερικήν παρόρμησιν λέγομεν πάντοτε με βεβαιότητα ότι αποθνήσκει ο άνθρωπος! Ο θάνατος διαλύει την υπόστασιν του ανθρώπου, έστω και αν τελικά η προσωπικότης του ανθρώπου δεν διαλύεται και η ψυχή του παραμένει αθάνατος. Το ζήτημα του θανάτου αφορά μόνον το σώμα του ανθρώπου, την σωματικότητα του ανθρώπου.

Ιδού όμως, ότι ο Χριστιανισμός διδάσκει όχι μόνον την μετά θάνατον αθανασίαν της ψυχής, αλλά και την ανάστασιν του σώματος. Το χριστιανικόν κήρυγμα περί της σωματικότητας του ανθρώπου μας φανερώνει, ότι η σωματικότης είναι η «απ'αρχής» και παντοτινή μορφή υπάρξεως του ανθρώπου και ότι τίποτα απολύτως από όσα έχει ο άνθρωπος δεν είναι ούτε «πρόσφυμα» ούτε ένα στοιχείον τυχαίον ή πρόσθετον. Η διδασκαλία αυτή ήτο ένα στοιχείον νέον, πολύ δυσπαράδεκτον. Δια τους Έλληνας όχι μόνον ο «λόγος του Σταυρού», αλλά και, όχι ολιγώτερον, ο «λόγος της αναστάσεως» ήτο «μωρία» και «σκάνδαλον».

Αυτό ωφείλετο εις το ότι ο ελληνικός κόσμος περιεφρόνει το σώμα όλο και περισσότερον. Έτσι το κήρυγμα της αναστάσεως μόνον να συγχύση και ταράξη τον αρχαίον άνθρωπον, που όλο και περισσότερον ονειροπολούσε την τελικήν και οριστικήν του μετενσάρκωσιν, ήταν δυνατόν, αφού η κοσμοθεωρία του μέσου Έλληνος των πρωτοχριστιανικών χρόνων απετελείτο από πολλά στοιχεία, επάνω εις τα οποία κυρίαρχον επίδρασιν είχαν αι ορφικαί και πλατωνικαί αντιλήψεις, και αφού εθεωρείτο ως «σχεδόν κοινώς αποδεκτόν» και «αυτονόητον» το ότι το σώμα ήτο «φυλακή», εις την οποίαν, κατά το ορφικόν «σώμα σήμα», ήτο αιχμάλωτον και κάθειρκτον το πεπτωκός πνεύμα. Αλλά ιδού, ότι όλως αντιθέτως ο Χριστιανισμός διδάσκει, ότι η αιχμαλωσία αυτή θα παραμείνει αιωνία και ακατάλυτος!...[...]

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Τα αρχοντόπουλα του Θεού...

"Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που μετάνιωσαν για κάποιο σφάλμα τους και ο Θεός τους συγχώρεσε, οπότε έπαψαν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, αυτοί δεν ξεχνούν το σφάλμα τους. Ζητούν επίμονα από τον Θεό να τιμωρηθούν σ'αυτή τη ζωή για το σφάλμα τους, για να εξοφλήσουν. Αφού λοιπόν επιμένουν, ο Καλός Θεός εκπληρώνει αυτό το φιλότιμο αίτημα τους, τους κρατάει όμως τοκισμένη την πληρωμή στο Ουράνιο Ταμιευτήριο Του, στον Παράδεισο. Αυτοί είναι τα αρχοντόπουλα του Θεού, είναι τα πιο φιλότιμα παιδιά του Θεού.

Στο Λειμωνάριο λ.χ. αναφέρεται το εξής για τον αββά Ποιμένα τον βοσκό: Μιά φορά τον επισκέφθηκε κάποιος και ζήτησε να τον φιλοξενήσει στο κελλί του. Επειδή ο αββάς δεν είχε ιδιαίτερο χώρο για φιλοξενία, τακτοποίησε τον επισκέπτη στο κελλί του και αυτός πήγε να διανυκτερεύσει σε μια σπηλιά. Το πρωί που επέστρεψε, τον ρώτησε ο επισκέπτης: "Πώς τα πέρασες αββά; Μήπως κρύωσες;". " Όχι, πέρασα καλά. Μπήκα σε μια σπηλιά και βρήκα μέσα ένα λιοντάρι να κοιμάται. Ξάπλωσα κι εγώ και ακούμπησα την πλάτη μου στην χαίτη του. Από τα χνώτα του η σπηλιά ήταν σαν φούρνος και δεν κρύωσα". " Καλά, δεν φοβήθηκες μήπως σε φάει το λιοντάρι;", τον ρώτησε ο επισκέπτης. "Όχι, του λέει ο αββάς, αλλά, να ξέρεις, εμένα θα με φάνε τα θηρία". "Πώς το ξέρεις αυτό;". "Εγώ στον κόσμο ήμουν βοσκός, του λέει ο αββάς, και κάποτε που βοσκούσα το κοπάδι μου οι σκύλοι μου καταξέσχισαν κάποιον περαστικό και, ενώ μπορούσα να τον σώσω, αδιαφόρησα. Από τότε ζητάω από τον Θεό συνέχεια να με φάνε τα θηρία. Πιστεύω να μου κάνει ο Θεός αυτό το χατίρι". Και πράγματι αυτον τον αββά τον έφαγαν τα θηρία. Στην άλλη όμως ζωή αυτοί οι άνθρωποι θα είναι στον πιο εκλεκτό τόπο.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Αδάμ, ποῦ εἶ;


«...Εύλογα λοιπόν άρμοζε σ'εκείνον που δια της παραβάσεως κατάντησε στην φθορά και τον θάνατο να κατοικεί σε παρομοίως ρευστή και φθαρτή γή και να μετέχει επαξίως σε τέτοια τροφή. Πράγματι, επειδή η άφθονη απόλαυση, η άφθαρτη και ακάματη διαβίωση τον οδήγησε σε λήθη των αγαθών του Θεού και σε καταφρόνηση της δεδομένης εντολής, δικαίως καταδικάσθηκε σε κόπους και να καλλιεργεί με ιδρώτα την γη κι έτσι σιγά σιγά να αποκομίζει από αυτήν τις τροφές σαν από κάποιον οικονόμο. Είδες πως η γη επήρε την κατάρα και εστερήθηκε την πρώτη αυτόματη βλάστηση, κι ύστερα εδέχθηκε τον παραβάτη; Χάριν ποιού και γιατί; Για να παρέχει συμμετρικώς, καλλιεργούμενη με ιδρώτα και κόπο από αυτόν, τα φυτά της για την επάρκεια του, μή καλλιεργούμενη όμως να μένει άκαρπη, αναφύοντας αγκάθια και ζιζάνια.

Μόλις λοιπόν εξήλθε αυτός από τον παράδεισο, όλη η κτίση που εδημιουργήθηκε από τον Θεό εκ του μή όντος βλέποντας τον, δεν ήθελε να υποταγεί στον παραβάτη · ο ήλιος δεν ήθελε να λάμψει, η σελήνη δεν ερχόταν να φανεί, τα άστρα δεν επιθυμούσαν να ιδωθούν από αυτόν, οι πηγές δεν επρόκειτο να τρέξουν · οι ποταμοί δεν ήθελαν να ρέουν, ο αέρας εφρόντιζε από μόνος του να σταματήσει και να μή δίνει αναπνοή σ'εκείνον που συγκρούσθηκε με τον Θεό · τα θηρία και όλα τα ζώα της γης, θεωρώντας τον απογυμνωμένο από την προηγούμενη δόξα, τον περιφρόνησαν κι αμέσως όλα ετραχύνθηκαν εναντίον του · ο ουρανός εκινήθηκε κάπως να πέσει δικαίως επάνω του και η γη δεν ήθελε να τον φέρει επάνω της...»

Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ΕΠΕ Φ19Β, Ηθικός Λόγος Α', 117-119