Ποίημα σε ευθεία γραμμή

Δεν γνώρισα ποτέ κανέναν που να τον τσάκισαν στο ξύλο.

Όλοι μου οι γνωστοί υπήρξαν πρωταθλητές σε όλα.

Εγώ, τόσες φορές χυδαίος, φαύλος κι ελεεινός,

τόσες φορές αδιαφιλονίκητα παράσιτο,

ασυγχώρητα βρόμικος,

εγώ που τόσες φορές δεν είχα την υπομονή να κάνω μπάνιο,

εγώ που τόσες φορές υπήρξα γελοίος, παράλογος,

που πεδικλώθηκα δημοσίως στα χάλια των καλών τρόπων,

που υπήρξα γελοίος, τσιγκούνης, υποταγμένος κι υπερόπτης,

που υπέφερα ταπεινώσεις σιωπηλά,

που όταν δεν σιώπησα ήμουν ακόμη πιο γελοίος,

εγώ που υπήρξα κωμικός για τις καμαριέρες,

εγώ που αισθάνθηκα το κλείσιμο του ματιού των κλητήρων,

εγώ που διέπραξα αίσχη οικονομικά, ζητώντας δανεικά

χωρίς να τα ξεπληρώσω,

εγώ, που σαν ήρθε η ώρα της τιμωρίας, κρύφτηκα

πέρα απο τη δυνατότητα της τιμωρίας,

εγώ που υπέφερα την αγωνία των μικρών ασήμαντων

πραγμάτων,

διαπιστώνω πώς δεν υπάρχει όμοιος μου στον κόσμο.

Όλος ο κόσμος που γνωρίζω και μιλάει μαζί μου

ποτέ δεν διέπραξε μια γελοία πράξη, ποτέ δεν ταπεινώθηκε,

δεν υπήρξαν παρά πρίγκιπες-όλοι τους πρίγκιπες-στη

ζωή...

Και τι δεν θα'δινα για ν'ακούσω την ανθρώπινη φωνή 

κάποιου

να εξομολογείται όχι μια αμαρτία αλλά μια παλιανθρωπιά,

να διηγείται όχι μια βιαιότητα αλλά μια δειλία!

Όχι, όλοι τους είναι το Ιδανικό αν ακούσω τι μου λένε.

Ποιός σ'αυτό τον απέραντο κόσμο θα μου εξομολογηθεί

ότι μια φορά υπήρξε ελεεινός;

Ω πρίγκιπες, αδέλφια μου,

Άει στο καλό, βαρέθηκα τους ημίθεους!

Που υπάρχουν άνθρωποι σ'αυτό τον κόσμο;

Λοιπόν μονάχα εγώ είμαι ο ελεεινός κι ο λάθος σ'αυτή τη

γη;

Μπορεί οι γυναίκες να μην τους αγάπησαν,

μπορεί να τους πρόδωσαν-αλλά ποτέ τους δεν υπήρξαν

γελοίοι!

Κι εγώ, που υπήρξα γελοίος χωρίς να με προδώσουν,

πώς μπορώ να μιλώ με τους ανωτέρους μου χωρίς να

τρέμω;

Εγώ, που υπήρξα ελεεινός, στην κυριολεξία ελεεινός,

ελεεινός με την ταπεινή και ποταπή έννοια της

ελεεινότητας.

Άλβαρο ντε Κάμπος