Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Κατάκριση

         Ενθυμούμενος παλαιά γεγονότα που έχουν λάβει χώρα στο κόσμο της παρωδίας του Δυτικού Χριστιανισμού, λαμβάνω αφορμή να γράψω ένα μικρό άρθρο με σκοπό να δώσω ερέθισμα για μελέτη και εξέταση του εσωτερικού μας κόσμου, να φθάσουμε δηλαδή στο «Γνώθι σαυτόν», και κατ'επέκταση σε μια αυτογνωσία που θα μας φέρει με μαθηματική ακρίβεια πιο κοντά στον άλλο...στο συνάνθρωπο μας, και ενδεχομένως να δείξουμε συμπάθεια, έλεος και στοργή σε κάθε πλάσμα που κατοικεί στον όμορφο πλανήτη μας.

          Η προχειρότητα που εκδηλώνεται μέσα σε χώρους που θέλουν να ονομάζονται Χριστιανικοί δεν έχει προηγούμενο. Μοραλιστές και ηθικολόγοι, επιστρατεύουν με αμοραλιστικά και χρησιμοθηρικά κίνητρα, χωρία της αγίας Γραφής (άραγε με ποιά ιδιότητα;) για να γκρεμίσουν ψυχές και συνειδήσεις συνανθρώπων μας, επειδή δεν κατάφεραν-κυριευμένοι απ'τα πάθη τους- να τους ομοιάσουν (να γίνουν κλώνοι δηλαδή) και να χειραγωγηθούν απο τις νοσηρές και «αναγεννημένες» εικόνες τους. Είναι πράγματι νοσηρό το άσπρο να βαπτίζεται μαύρο και αρωγό στη προσπάθεια αυτή να αποτελούν ιερά κείμενα, βιασμένα και κακοποιημένα (και αυτά), απο οπαδούς που έχουν μάθει να επικοινωνούν με συνθήματα, αγνοώντας ότι η ταυτότητα της Εκκλησίας είναι ο Θεανθρωπισμός (Χριστοκεντρικότητα) και όχι ο Θεοκεντρισμός (θρησκεία), που φανατικά υποστηρίζουν οι σφετεριστές της υγιούς Πίστεως, όντες κι αυτοί τυφλοί απο τον ναρκισσισμό που έχει δημιουργηθεί απο την καθαριότητα της φυλακής τους.
  
         Ένα περιστατικό που πάντα συγκλόνιζε τη ψυχή μου, και πάντα πιστεύω θα με συγκλονίζει, είναι το περιστατικό εκείνο που διηγείται το Ευαγγέλιο με μια γυναίκα που έχει μοιχεύσει κι ένα εξαγριωμένο πλήθος διψώντας για δικαιοσύνη (τι μου θυμίζει αυτό), ψάχνει να τη βρεί για να την λιθοβολήσει. Στο σημείο αυτό, επιθυμία μου είναι να δούμε μαζί μια κριτική απο την πλευρά της ψυχολογίας και να εμβαθύνουμε όσο μπορούμε, ο καθένας ξεχωριστά, στον εσωτερικό κόσμο του είναι μας και να φιλοσοφήσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη και την αστοχία του ανθρώπου να κατορθώσει να φθάσει γι'αυτό που είναι πλασμένος να γίνει. Νομίζω, ότι κέρδος μας θα είναι η συμπάθεια, η αγάπη, το έλεος και η ελευθερία σε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται και υπάρχει γύρω μας, πρωτίστως όμως στον ίδιο μας τον εαυτό που εύκολα κατακρίνει ξεχνώντας ότι και αυτός ο ίδιος χρειάζεται ιατρική περίθαλψη από τον Μέγα Ιατρό Ψυχών και Σωμάτων. Ο λόγος, -το απόσπασμα πιο συγκεκριμένα που επιλεκτικά δανείζομαι- στον ψυχοθεραπευτή και καθηγητή Δημήτριο Καραγιάννη:

   

         «...Δεν ζητά την επιείκεια για την πράξη (εννοεί για τη γυναίκα που μοίχευσε στο περιστατικό του Ευαγγελίου), αλλά διευρύνει το πεδίο στην οικουμενικότητα της ανθρώπινης ανεπάρκειας. Τους καθρεφτίζει τον εσωτερικό τους κόσμο, με τρόπο που θρυμματίζεται η ψευδαίσθηση της υπεροχής τους. Οι άνθρωποι αποσύρονται. Φεύγουν, όχι ηττημένοι, αλλά σε μια βαθιά περίσκεψη που, αν την αξιοποιήσουν και δεν τη συγκαλύψουν, θα έχουν απελευθερωθεί. Η απουσία κατάκρισης αποτελεί το κριτήριο που επιτρέπει στον άνθρωπο να γνωρίζει την αυθεντικότητα των επιλογών του ή την μίζερη καταναγκαστική εφαρμογή κάποιων ηθικών κανόνων, η οποία στοχεύει στην αποφυγή κάποιας μελλοντικής τιμωρίας.
  
         Άν κάποιοι θρησκευόμενοι πληροφορούνταν ότι ο Θεός μέσα στο άπειρο έλεος Του δεν θα επέτρεπε την τιμωρία κανενός, θα ήσαν σίγουροι ότι αδικήθηκαν. Γιατί δήθεν στερήθηκαν κάποιες απολαύσεις. Θα αναρωτιόντουσαν για τη αξία της πίστης τους. Είναι τότε που ο φόβος της τιμωρίας αποτελεί το κριτήριο των επιλογών και όχι η πεποίθηση ότι η πίστη συνιστά μια ευλογία για την ύπαρξη, μια κατευθυντήρια δυνατότητα που δεν εμποδίζει την ζωή, αλλά που επιτρέπει την ευχαριστιακή βίωση της. Η κατάκριση αποτελεί την προστασία των δειλών. Η προβολή όλων των κακών σε κάποιον άλλο, σ'εναν αποδιοπομπαίο τράγο, δίνει τη δυνατότητα στους άλλους, που δεν τολμούν, να λυτρώνονται από την παρόρμηση να παρανομήσουν. Η κατάκριση συνιστά κατάρα, ευχή θανάτου, και επομένως είναι τραγική ειρωνεία κάποιος να κηρύσσει την αγάπη και ταυτόχρονα να κρίνει το συνάνθρωπο του...» (Ρωγμές και Αγγίγματα, Δημήτρης Καραγιάννης).

Αφιερωμένο για προβληματισμό σε όλους όσους νομίζουν 
ότι είναι κυριευμένοι από Θείο έρωτα και αγάπη...


13 σχόλια:

  1. Που είναι οι Λουκουμάδες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο. Είναι φοβερή πλάνη να νομίζουμε ότι είμαστε θεραπευμένοι ήδη, και να κατακρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Δυστυχώς, κάποιοι χρησιμοποιούν πολύ εύκολα τις εκφράσεις "είμαι αναγεννημένος" μην γνωρίζοντας τι είναι η αναγέννηση. Πάντα βέβαια χρησιμοποιώντας αγιογραφικά χωρία, αλλά ποτέ μην μπορώντας να εισέλθουν στην πνευματική έννοια που κρύβεται μέσα στα χωρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολυ ωραιο αρθρο. Εχω ομως την εντυπωση οτι δημιουργειται αθελα μαλλον ενα "πνευμα" τυπου "ο καλος και σωστος ορθοδοξος που δεν κρινει" και απεναντι ειναι "ο αιρετικος προτεσταντης η καθολικος που κρινει". Δεν νομιζω οτι η αρετη της μη κατακρισης ειναι προνομιο αποκλειστικα των ορθοδοξων. Μπορει και ο Βουδιστης να ειναι πιο εναρετος απο τον Χριστιανο. Το αλλο θεμα ειναι η διακριση μεταξυ καταλαλιας, κατακρισης και ελεγχου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. http://www.eglimatikotita.gr/2012/02/blog-post_1143.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η εντύπωση που σου δημιουργείται είναι μάλλον λάθος, Ανδρέα, διότι στην εισαγωγή μου θίγω και τονίζω την Αυτογνωσία- εξέταση του εσωτερικού μας κόσμου με σκοπό μια οικουμενική διάσταση για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και εύκολα βγάζουμε πορίσματα δίχως να ερευνούμε τα αίτια και τις προθέσεις.



    Στη προσπάθεια μου αυτή, έφερα ως παράδειγμα τον Δυτικό Χριστιανισμό όχι για να πούμε ότι εμείς είμαστε οι αναμάρτητοι και αυτοί οι αμαρτωλοί. Δεν παραβλέπω όμως ότι η στάση τους απέναντι στα δικά τους πάντα μέλη, δονείται απο μια υποκρισία ντυμένη το μανδύα της Κατάκρισης και το χειρότερο απ'ολα είναι ότι δεν γνωρίζουν την ασθένεια τους αυτή. Αυτό δεν περιμένω να το καταλάβεις διότι πολυ απλά δεν το έχεις ζήσει, δεν έχεις βιωματική εμπειρία με απλά λόγια.



    Άν ρωτήσεις ένα πεντηκοστιανό να σου δώσει έναν ορισμό για το τι είναι κατάκριση θα διαπιστώσεις ότι δεν ξέρει να σου απαντήσει...Φυσικά στη λίστα δεν βάζω αυτούς που ανακάλυψαν τους πατέρες και δανείζονται λόγια δικά τους ωσαν να είναι εμπνευσμένοι απο το Άγιο Πνεύμα (διότι και αυτό συμβαίνει).



    Τώρα, αν ο Βουδιστής είναι πιο ενάρετος απο τον Χριστιανό, αυτό είναι ένα άλλο θέμα όπως και η διάκριση μεταξύ καταλαλιάς-κατάκρισης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΜΠΡΑΒΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΡΘΡΟ!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συγχαρητήρια, είναι εξαιρετικό το άρθρο αυτό.Πριν δούμε το σκουπιδάκι στο μάτι του συνανθρώπου μας, ας βγάλουμε το δοκάρι από το δικό μας μάτι, για να δούμε καλλίτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σας ευχαριστώ θερμά (καλό θα είναι να βάζετε κάποιο όνομα), αν και νομίζω ότι η συμβολή του καθηγητή υπήρξε καταλυτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χριστός Ανέστη!
    Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα !
    Πολύ καλό το άρθρο σας!
    Χαρήκαμε που μέσω της Google, τα μονοπάτια μας διασταυρώθηκαν!
    Να είστε καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αληθώς Ανέστη!

    Χρόνια πολλά με κάθε ευλογία!

    Η χαρά και η ευχαρίστηση είναι δική μου!

    Θερμές ευχές και καλή ανάγνωση, εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΥΠΕΡΟΧΟ ...ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΑΣ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή