Βαρύ το φεγγάρι
πλέει πάνω από τον κόσμο,
Και κοιμάται κουρασμένη η χώρα
μέσα σε ορφανεμένο μεγαλείο.
Μη γνωρίζοντας τη μοίρα τους,
με χρωματιστές πιτζάμες,
οι δούλοι κοιμούνται μαζί με τους δούλους,
οι ηγέτες με τους ηγέτες.
Γαλήνη κρύβει
η αγκαλιά της νύχτας.
Στον στάβλο στέκονται τα άλογα
με κλειστά τα μάτια.
Πάγωσαν οι σκιές στον τοίχο,
κοιμήθηκαν τα πουλιά,
φαίνεται ότι μόνο εγώ
ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Λες και μόνο εγώ
προβλέπω ημερομηνίες,
το αναπόφευκτο της ύπαρξης
και τη μέρα της ανταποδόσεως.
«Άγγελος εωθινός»
Δημήτριος Μιζγκούλιν
Υπέροχο ποίημα!! Ομολογώ, οτι σας το πήρα για να το αναδημοσιεύσω κύριε! Ελπίζω στην έγκρισή σας! Είναι που χει τόση Ομορφιά!
ΑπάντησηΔιαγραφή