Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Η επιθυμία της αθανασίας...


          «Κατά μίαν έννοια, πάντα μου είχα ζήσει μέσα στη κραιπάλη δίχως να'χω πάψει ποτέ να θέλω να είμαι αθάνατος. Δεν ήταν, άραγε, η ουσία της φύσης μου και, επιπλέον, αποτέλεσμα του μεγάλου έρωτα για τον εαυτό μου, για τον οποίο σας είχα μιλήσει; Ναι, πέθαινα από επιθυμία να'μαι αθάνατος. Με αγαπούσα υπερβολικά για να μην επιθυμώ να μην χαθεί ποτέ το πολύτιμο αντικείμενο του έρωτα μου. Καθώς, μες στην αγρύπνια και παρά το λίγο που γνωρίζεις τον εαυτό σου, δε βρίσκεις ικανούς λόγους για ν'απονεμηθεί αθανασία σ'ένα λάγνο πλάσμα, πρέπει να προμηθευτείς υποκατάστατα αυτής της αθανασίας. Επειδή επιθυμούσα αιώνια ζωή, πλάγιαζα λοιπόν με πουτάνες κι έπινα νύχτες ατελείωτες. Το πρωί είχα, φυσικά, στο στόμα την πικρή γεύση της θνητότητας. Για ώρες και ώρες όμως είχα πετάξει τρισευτυχισμένος. Θα τολμήσω, άραγε, να σας το ομολογήσω; Θυμάμαι ακόμα με τρυφερότητα κάποια βράδια που πήγαινα σ'ένα καταγώγιο να βρω μιαν αρτίστα που με τιμούσε με την εύνοια της και που για χατίρι της έφτασα και να χτυπηθώ ένα βράδυ μ'έναν φανφαρόνο νταβατζή.

          Περιφερόμουν, κάθε νύχτα, στον πάγκο του μπαρ, μέσα στο κόκκινο φως και τη σκόνη αυτού του παραδείσου, λέγοντας ασύστολα ψέματα και πίνοντας ώρα πολλή. Περίμενα την αυγή και άραζα επιτέλους στο κρεβάτι μου, το πάντα ξέστρωτο απ'την πριγκηπέσσα μου, που δινόταν μηχανικά στην ηδονή κι ύστερα κοιμόταν κατευθείαν. Η μέρα ερχόταν γλυκά να φωτίσει την καταστροφή, και υψωνόμουν ασάλευτος σε ένα δοξαστικό πρωινό...»

Άλμπερ Καμύ, «Η πτώση»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου