Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Ο Μαρμαρένιος Θρόνος


        Μια φορά, στην ανατολική καστρόπορτα μιας τρανής πολιτείας ήταν ένας μαρμαρένιος θρόνος·
 στο θρόνο αυτόν κάθησαν χίλιοι βασιλιάδες τυφλοί στο δεξό μάτι΄
 χίλιοι βασιλιάδες τυφλοί στο ζερβό μάτι΄
χίλιοι βασιλιάδες που έβλεπαν  και με τα δυό τους μάτια - όλοι φώναζαν το Θεό να προβάλει να τον δούνε΄
μα όλοι κατέβηκαν στο μνήμα, χωρίς να τον δουν.
        Και ήρθε, σαν έφυγαν οι βασιλιάδες, ένας φτωχός άνθρωπος, ξυπόλητος και πεινασμένος, και κάθισε:
 «Θεέ μου» μουρμούρισε, «τα μάτια του ανθρώπου δεν αντέχουν να αντικρίσουν τον ήλιο, τυφλώνεται'
 πως να μπορέσουν το λοιπόν να αντικρίσουν εσένα, Παντοδύναμε;
Λυπήσου, Κύριε, γλύκανε τη δύναμή σου, χαμήλωσε τη λάμψη σου, για να μπορέσω κι εγώ ο φτωχός και ανάπηρος να σε δω!»
Και τότε άκου! γίνηκε ο Θεός ένα κομμάτι ψωμί, μια κούπα δροσερό νερό, ένα ρούχο ζεστό, μια καλύβα΄
 και μια γυναίκα μπροστά απ' την καλύβα που βύζαινε ένα μωρό.
 Και ο φτωχός άπλωσε τις αγκάλες, χαμογέλασε ευτυχισμένος:
«Ευχαριστώ σε, Κύριε», μουρμούρισε΄
 «ταπεινώθηκες για το χατήρι μου, γίνηκες ψωμί, νερό, ρούχο ζεστό, γυναίκα και γιος μου, για να σε δω'
 και σε είδα'
 σκύβω και προσκυνώ το πολυπρόσωπό σου πρόσωπο, το αγαπημένο!»

                                                                                       Νίκος Καζαντζάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου