Τα Τρία Αξιώματα του Χριστού

       «Ο Χριστός, ως σαρκωμένος Λόγος, δεν είναι μονάχα ο ίδιος ο άσαρκος Λόγος, που ενδημούσε στους Πατριάρχες και τους Προφήτες του Ισραήλ κατά τις θεοφάνειες, αλλά συγκεφαλαιώνει και ενωποιεί στο πρόσωπο του όλο το πεντόσταγμα της ιστορίας του περιούσιου λαού, όπου κυριαρχούσαν κατά βάση τρείς εξουσίες: η βασιλική, η προφητική και η ιερατική. Το χρίσμα στους βασιλιάδες, στους προφήτες και στους ιερείς έδινε το αξίωμα για μια διακυβέρνηση και καθοδήγηση του λαού. Ωστόσο τα τρία αυτά αξιώματα, του βασιλιά, του προφήτου και του ιερέα, δεν συνυπήρχαν πάντοτε, και όταν συνυπήρχαν δεν βρίσκοταν αυτονόητα σε μια αγαστή συμφωνία. Συνήθως η μια εξουσία αντιστρατευόταν την άλλη. Είναι πολύ γνωστοί οι πύρινοι λόγοι των προφητών εναντίον ασεβών βασιλιάδων και ιερέων. Σε αρκετές περιπτώσεις η προφητική γραμμή εκπροσωπούσε τη γνησιότητα της ιστορίας του περιούσιου λαού. Ο προφήτης Σαμουήλ μάλιστα, μεταφέροντας προς το λαό του μήνυμα του Θεού, ήταν κατηγορηματικά αντίθετος με το θεσμό της βασιλείας· οι βασιλιάδες μια μέρα, είπε στους Ισραηλίτες, θα ληστεύουν τα αγαθά σας και θα σας κάνουν δούλους. Και η κατοπινή μεταμέλεια σας δεν θα σας σώσει (Α' Βασιλ. 8,16-18).

Περί των επιστολών των Αποστόλων

Πλανητικός άνθρωπος

Το όνειρο ενός γελοίου

«Φαινόντουσαν λυπημένοι στα πρόσωπα τους και τούτο το αγάπησαν · διψούσαν για πόνο και είπαν πώς μόνο διαμέσου του πόνου φθάνει κανείς στην αλήθεια. Και ιδού το μαρτύριο τους. Όταν έγιναν κακοί άρχισαν να μιλούν για αδελφοσύνη και για ανθρωπιά, και τούτες τις ιδέες τις εννοούσαν. 

Έχουμε ανάγκη μια «Πολιτική Εκκλησία»;

Το Προπατορικό αμάρτημα στο Προτεσταντισμό

     
        Στο παρόν άρθρο φιλοδοξώ να παρουσιάσω σε λίγες σειρές (με λιτό και πυκνό λόγο), τη παρωδία που διαδραματίζεται στο Προτεσταντισμό όσον αφορά το Προπατορικό αμάρτημα.

Οι Γλώσσες της Πεντηκοστής