Κι αν έσβησε σαν ίσκιος...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ'όνειρο μου,

κι αν έχασα για πάντα τη χαρά, 

κι αν σέρνομαι στ'ακάθαρτα του δρόμου,

πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·

Κι αν έχει, πρίν ανοίξει, το λουλούδι

στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,

το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι

κι αν ξέρω πώς ποτέ δέ θα ειπωθεί·

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου

βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-

καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου

σά βλέπω το μεγάλον ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,

και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,

μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,

μου λέει για κάποια πού'ζησα ζωή!

Κ.Γ. Καρυωτάκης