Η έμψυχη και λογική σκηνή του Θεού

          «Ας σκύψει το κεφάλι η περίφημη σκηνή του μαρτυρίου, που έφτιαξε στην έρημο ο Μωϋσής, από πολύτιμα και λογιών-λογιών υλικά, και πριν απ'αυτή η σκηνή του πατριάρχη Αβραάμ, μπροστά στην έμψυχη και λογική σκηνή του Θεού. Η έμψυχη αυτή σκηνή, η Παναγία, υποδέχθηκε όχι ενέργεια Θεού, αλλά ουσιαστικά το ίδιο πρόσωπο του Υιού και Θεού. Ας νιώσουν καλά πως σε τίποτα δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί της η «χρυσοσκέπαστη σ'όλα της κιβωτός» και η χρυσή στάμνα που βάσταγε το μάννα και η εφτάφωτη λυχνία και η χρυσή τράπεζα της προθέσεως κι όλα τ'άλλα τα παλιά. Την τιμή τους την έπαιρναν από την Παρθένο που προεικόνιζαν, σαν σκιές του αληθινού προτύπου» (1).

          Και εδώ εξαίρεται η υπεροχή της Κ.Δ. εν τω προσώπω της Παναγίας έναντι της Παλαιάς. Η σκηνή του μαρτυρίου, το καύχημα των Εβραίων, μολονότι ήτο ο τόπος της παρουσίας της «δόξας του Γιαχβέ», ήτο απλώς μία προτύπωσις της Παναγίας. Διότι εκεί ενεφανίζετο και κατώκει μόνον η «δόξα» ή η δύναμις και ενέργεια του Θεού, ενώ εις την Παναγίαν η ίδια η Υπόστασις του Θεού Λόγου, «ουσιωδώς» κατώκησε, δηλαδή «παν το πλήρωμα σωματικώς κατώκισε της Θεότητος», κατά τον Απ. Παύλον και τον Ανδρέα Κρήτης (Κολ.2,9. PG97,865). Η Παναγία δεν υπήρξε «δοχείον» μιας απλής «ενέργειας» του Θεού, ούτε πάλιν εγέννησεν έναν άνθρωπον εις τον οποίον κατέβη η Χάρις και η ενέργεια του Θεού, όπως συνέβαινε π.χ. εις τους προφήτας και άλλους κεχρισμένους της Π.Δ. (τους «Χριστούς Κυρίου»-Ψαλμ.104,15), αλλά εγέννησεν αυτόν τούτον τον Θεόν, εις τον Οποίον αυτή έδωσε την σάρκα. Η σάρξ αυτή μέσα εις την κοιλίαν της Παναγίας «τη καθ'υπόστασιν μεθέξει της Θείας φύσεως ατρέπτως Θεός εχρημάτισεν, ουκ ενεργεία χρισθείσα Θεού, ώσπερ των Προφητών έκαστος, παρουσία δε όλου του Χρίοντος» (Περί Εικόνων Ι,19.PG 95, 1249). Δια τούτο η Παναγία είναι Θεοτόκος και όχι απλώς ένα «δοχείον», έστω και θείον και κεχαριτωμένον...» (2).

          Ας ευχόμεθα αδελφοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον ίνα μεσιτεύει υπέρ υμών. Κι αν κάποιος ποτέ σηκωθεί και χλευάσει την πίστη μας αυτή, θεωρώντας ότι η Θεοτόκος αδυνατεί να προσευχηθεί για μας τους ελάχιστους και αμαρτωλούς καθότι είναι νεκρή, ας δανειστούμε το αγιασμένο στόμα της Γερόντισσας Γαβριηλίας δίνοντας την εξής απόκριση: «Ω! Συγνώμη! Εμείς, στην Εκκλησία μας πιστεύουμε στην Ανάσταση!» (3).

Πηγές:

1: «Η Θεοτόκος» Λόγος εις το Γενέσιον, Ι. Δαμασκηνού, «Αποστολική διακονία».

2: «Η Θεοτόκος», Θεολογικός σχολιασμός ιερομονάχου Αθανασίου ΓΙΕΒΤΙΤΣ, «Αποστολική διακονία».

3: «Η ασκητική της αγάπης», Γερόντισσα Γαβριηλία.