Δακτυλογραφία

Μόνος στο θάλαμο μου του μηχανικού, χαράζω το πλάνο,

κάνω το σχέδιο, μονάχος δώ πέρα,

μακρινός ακόμη κι από αυτόν που είμαι.

Δίπλα. συντροφιά μου χυδαία θλιβερή,

το σφυροκόπημα των γραφομηχανών.

Τι αηδιαστική ζωή!

Τι φρίκη αυτή η καθημερινότητα!

Τι ύπνος να'μαι έτσι!

Άλλοτε, όταν ήμουν άλλος, υπήρχαν πύργοι και ιππικά

(εικόνες ίσως από κάποιο παιδικό βιβλίο),

άλλοτε, όταν ήμουν αληθινός απέναντι στ'όνειρο μου,

υπήρχαν μεγάλα τοπία του Βορρά, εκτυφλωτικά απ'το χιόνι,

υπήρχαν φοινικόδασα απέραντα του Νότου, οργιαστικά

πράσινα.

Άλλοτε...

Δίπλα, συντροφιά μου χυδαία θλιβερή,

το σφυροκόπημα των γραφομηχανών.

Έχουμε όλοι δυο ζωές:

την αληθινή, αυτήν που ονειρευόμαστε παιδιά,

και συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε μεγάλοι σαν μέσα σε

στρώματα ομίχλης,

την ψεύτικη, αυτή που ζούμε στη συναναστροφή μας με 

τους άλλους, 

την πρακτική, τη χρήσιμη,

αυτή όπου τελικά μας βάζουν στο φέρετρο.

Στην άλλη δεν υπάρχουν φέρετρα μήτε πεθαμένοι.

Έχει μονάχα παιδικές εικονογραφήσεις:

μεγάλα πολύχρωμα βιβλία, για να βλέπουμε κι όχι να 

διαβάζουμε,

μεγάλες χρωματιστές σελίδες για να θυμόμαστε αργότερα.

Στην άλλη είμαστε εμείς,

στην άλλη ζούμε,

σ'αυτή πεθαίνουμε, που είναι αυτό που σημαίνει ζούμε.

Αυτή τη στιγμή, απ'την αηδία, ζω μόνο στην άλλη...

Αλλά δίπλα, συντροφιά μου χυδαία θλιβερή,

αν ακούσω, βγαίνοντας απ'το στοχασμό μου,

υψώνει τη φωνή του το σφυροκόπημα των γραφομηχανών.

Άλβαρο ντε Κάμπος    

19/12/1933