«Είναι ήδη γνωστό ότι από το 1922, και επισήμως, οι επαρχίες της άνω Μακεδονίας (Νότιας Σερβίας, κατά τους Σέρβους) και της παλαιάς Σερβίας ανήκαν εκκλησιαστικά στο πατριαρχείο της Σερβίας. Κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου η Βουλγαρία ως κατοχική δύναμη κατέλαβε μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας του Βαρδαρίου. Μέσα στα πλαίσια της προσπάθειας εκβουλγαρισμού των κατοίκων οι Βούλγαροι επεστράτευσαν και την Εκκλησία. Εξεδίωξαν τους σέρβους επισκόπους, ήτοι των Σκοπίων Ιωσήφ και τον Ζλετόβου-Στρωμνίτσας Βικέντιο, και στη θέση τους τοποθέτησαν βουλγάρους κληρικούς. Όταν όμως η περιοχή απελευθερώθηκε και όλοι ανέμεναν ότι οι κανονικοί επίσκοποι θα επέστρεφαν στις έδρες τους, το Κομμουνιστικό κόμμα Γιουγκοσλαβίας απαγόρευσε την επιστροφή των δύο επισκόπων. Αλλά και για τους ιερείς, που είχαν απομακρυνθεί από τη Μακεδονία του Βαρδαρίου και ήθελαν να επιστρέψουν στις ενορίες τους, χρειαζόταν άδεια από τις αρχές του Βελιγραδίου και των ανταρτών. Μ'αυτόν τον «διακριτικό» τρόπο οι κύκλοι του Βελιγραδίου και των Σκοπίων απαλλάχθηκαν από τους ανεπιθύμητους επισκόπους και κληρικούς, που πιθανόν θα στέκονταν εμπόδιο στην υλοποίηση του σχεδίου τους για τη δημιουργία μιας νέας τάξεως πραγμάτων στο χώρο του νέου κρατικού μορφώματος της «Μακεδονίας». Εν τω μεταξύ από τις αρχές συγκροτήθηκε επιτροπή πρωτοβουλίας στα Σκόπια για την οργάνωση αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Μακεδονία και την ανασύσταση της ιστορικής Αρχιεπισκοπής Αχρίδας» (1).
Σε επόμενη ανάρτηση θα δημοσιευτεί, α) Α' Κληρικολαϊκή Συνεύλεση (1945), και, β) Η αντίδραση του Πατριαρχείου Σερβίας.
Πηγές:
1. Ιστορία των Ορθοδόξων Εκκλησιών Βουλγαρίας και Σερβίας, εκδόσεις Αρμός, Δημητρίου Β. Γόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου