Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Η Δημοκρατία του Κόσμου Τούτου...


     Παρατηρώντας και στοχαζόμενος τις «πονηρές» ημέρες που διαδραματίζονται στη καθημερινότητα μας, δονούμαι εσωτερικά και λαμβάνω διάφορα ερεθίσματα που επιθυμία μου είναι να αναδυθούν μαζί με τη δική σας συμβολή, ιδέες και προτάσεις, ώσαν να είμαι ένας ιχθυολόγος που σκοπό έχει την εκμετάλλευση μέσω της παραγωγής.


     Μια εκμετάλλευση που θεωρώ χρέος όλων μας, όσων τουλάχιστον επιθυμούν να ζήσουν αρμονικά σε μια πολιτεία και συνάμα κοινωνία Προσώπων, σε αντιδιαστολή με αυτό που βιώνουμε σήμερα ως άτομα υλικού φρονήματος και χρεοκοπημένοι πνευματικά σε μια αρραγή ενότητα ύλης και πνεύματος.

     Διαβάζοντας και μελετώντας κοινωνιολογία, γίνομαι ιχνηλάτης και προσπαθώ να αλιεύσω ιδέες και προτάσεις που να μπορούν να συμβάλουν σ’ένα καλύτερο αύριο συγκριτικά με αυτό που σήμερα βιώνει στο σύνολο της η ανθρωπότητα. Βέβαια δεν παραβλέπω και δεν αγνοώ ότι οι συνισταμένες που δημιουργούν, ή προαποφασίζουν το μέλλον, οι οποίες διαφοροποιούνται από άνθρωπο σε άνθρωπο, και έχουν να κάνουν με πολλά κριτήρια και πολλούς παράγοντες που δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσω. Υπό αυτό το πρίσμα η συγγραφή αυτού του άρθρου είναι υποκειμενική και σε αυτό τον τομέα επιθυμεί να παραμείνει και να αρχειοθετηθεί.

     Οι πηγές της κοινωνιολογίας είναι η φιλοσοφία της ιστορίας, η πολιτική φιλοσοφία, οι βιολογικές θεωρίες της εξέλιξης, και τα διάφορα κινήματα κοινωνικής και πολιτικής μεταρρύθμισης, με κορυφαία έκφραση της Γαλλική Επανάσταση. Αυτό που θέλω να θίξω και συνάμα να ρίξω το βάρος του παρόντος άρθρου είναι η πολιτική φιλοσοφία όπως αυτή εκφράζεται από παλαιοτάτων χρόνων και συγκεκριμένα στην κλασική αρχαιότητα. Κύριοι εκπρόσωποί της είναι ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης.

     Ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» ακολουθεί ένα μοντέλο στοχαστικού χαρακτήρα με συνέπεια η θεωρία του να είναι ιδεαλιστική. Τρείς είναι οι τάξεις που διαμορφώνουν την ιδανική πολιτεία για τον Πλάτωνα. Η τάξη των φιλοσόφων που επιφορτίζεται την δημιουργία και την διακυβέρνηση των νόμων, η τάξη των φυλάκων που η μέριμνα τους θα είναι η εφαρμογή του νόμου και η Τρίτη είναι εκείνη των δημιουργών - παραγωγών.

     Στην αντίπερα όχθη, ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» ακολουθεί μία μέθοδο «εμπειρική». Προσπαθεί να βρει τους όρους και τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να διατηρηθεί και να νοηματοδοτήθει η καθημερινότητα των πολιτών ενώ ταυτόχρονα αφουγκράζεται και εξετάζει τα πολιτεύματα της εποχής τους, υιοθετώντας τα θετικά στοιχεία, απορρίπτοντας δε κάθε τι αρνητικό. Ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι η δικαιοσύνη είναι η «απόδοση του ίσου» και η εφαρμογή αυτή σε όλα τα κοινωνικά και τα πολιτικά στρώματα. Αξιοσημείωτο είναι κατά τον Αριστοτέλη, ότι η πολιτεία οφείλει να ενισχύει τα μεσαία κοινωνικοοικονομικά στρώματα με σκοπό να γεφυρωθούν τα όποια χάσματα υπάρχουν μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Πολίτευμα το οποίο αντιστέκεται σε αυτή την αρχή είναι βέβαιο ότι οδηγείται στην κατάλυσή του.

     Άραγε η σημερινή εκσυγχρονισμένη Ευρώπη, η οποία με ιμπεριαλισμό βιάζει ψυχές και συνειδήσεις, τι κοινό μπορεί να έχει με αυτές τις αρχές; Που μπορεί κανείς να βρει φιλότιμο και ανθρωπιά όταν αυτό έχει καταλυθεί και αντικατασταθεί από τον Μαμμωνά και την ιπποφαγία πτωχευμένων πνευματικά ανθρώπων; Που βρίσκει έδαφος η ισηγορία όταν με ύφος Καρδινάλιου οι Πουριτανοί βιαστές μας κάνουν λόγο για απόδοση δικαιοσύνης;

Τι είναι δικαιοσύνη;
Και ποιος την ορίζει;


     Ο Μέγας Βασίλειος έλεγε ότι «οι εντολές των αρχόντων πρέπει να είναι νόμιμες και να αποβλέπουν στο συμφέρον του λαού» (ΒΕΠ.54.117). Ο ίδιος πάλι σε άλλο έργο του παραλληλίζει την κατασκευή του σώματος με την ανάγκη της κοινωνίας. «Ούτε το ένα πόδι μπορεί να βαδίσει ασφαλώς χωρίς την υποστήριξη του άλλου, ούτε μάτι μπορεί να δει ακριβώς χωρίς την συνεργασία του άλλου» (Επιστ.97. Τη βουλή των Τυάνων).
Σε κάθε περίπτωση αυτό που διαπιστώνεται είναι ότι συγκλίνουν οι απόψεις, τόσο των αρχαίων φιλοσόφων όσο και των εκκλησιαστικών πατέρων. Άραγε στη Μοραλιστική Δυτική Ευρώπη ποια ρεύματα είναι αυτά που δονούν τη νοημοσύνη των αρχηγών τους;

     Έχοντας μια βαθειά πολιτιστική κληρονομιά, φρονώ, ότι χρειάζεται να γίνουμε πιο πνευματικοί, να γίνουμε φιλόσοφοι και θεολόγοι ώστε να αποκτήσουμε όραμα, σκοπό και νόημα στην πτωχευμένη ζωή μας. Να αποκτήσουμε αισιοδοξία και να μην στεκόμαστε έξω από την πύλη της Δικαιοσύνης, όπως ο ήρωας που περιγράφει ο Κάφκα στη Δίκη, όπου ένας χωρικός στέκεται απ έξω για όλη του τη ζωή μόνο και μόνο επειδή φοβόταν το φύλακα. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Την ώρα των τελευταίων στιγμών του ανήμπορου από δυνάμεις χωρικού, γυρνάει ο φύλακας και του λέει: «-Κανείς άλλος δεν μπορούσε να περάσει τούτη την πόρτα. Ήταν προορισμένη μόνο για σένα. Τώρα, θα την κλείσω» (Η Δίκη, Φραντς Κάφκα).

     Εύχομαι μέσα από αυτή τη δοκιμασία, που κατά τη γνώμη μου είναι και πνευματική δοκιμασία, η Ελλάδα και κατ’ επέκταση όλοι οι λαοί, να μην γίνουμε η ζιγκολέτα του μεθυσμένου από πλεονεξία ζέφυρου. Να μην επιτρέψει κανένας για οποιοδήποτε λόγο να φορέσει ζυγό αλλά να δώσουμε νέα πνοή και νέα φτερά στην πνευματική μας ανάπτυξη. Κυρίως, όμως, να πετάξουμε από πάνω μας τους διεφθαρμένους εντολοδόχους και προδότες του εκτροχιασμένου τρένου που ακούει στο όνομα Ελλάδα.

Ας αναρωτηθούμε … και ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε ορφανοί…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου