Η Ιστορία Πιστή Στο Ραντεβού Της...

«Ρίζα γὰρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία» (1), μας πληροφορεί ο απόστολος των εθνών, Παύλος. Η δίψα για εξουσία, το συμφέρον, κινητήριοι μοχλοί στη διαδικασία αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού και κατ'επέκταση, της εκμηδένισης της υπόστασης του ανθρώπου. Ο Ιωάννης της Κλίμακας γλαφυρά και παραστατικά «οικοδομεί» το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας πως «η φιλαργυρία είναι προσκύνησις των ειδώλων, θυγατέρα της απιστίας, προφασίστρια νόσων, μάντης γηρατειών, υποβολεύς ανομβρίας, προμηνυτής λιμών» (2). Και φυσικά, η ιστορία πιστή στο ραντεβού του μεταπτωτικού ανθρώπου επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά, την πεπτωκυΐα και νοσηρή κατάσταση του δίχως Θεού ανθρώπου. Του ανθρώπου εκείνου που αρέσκεται μπροστά στο συμφέρον και τον πόθο της εξουσίας να ελέγχει μάζες και όχλους, συγχρόνως δε να ισοπεδώνει ως οδοστρωτήρας χωρίς αιδώ και σωφροσύνη έθνη και λαούς. Δημοκόποι και «σωτήρες» επιβουλεύονται το συμφέρον του λαού, τα χρηστά ήθη και δημηγορούν ως γνήσιοι εθνοκάπηλοι, θυσιάζοντες στο βωμό της εξουσίας και του συμφέροντος, οικογένειες, παιδιά, οράματα, όνειρα, έθνη, λαούς... 

Η σημερινή κατάσταση, η ψυχοσύνθεση των προσώπων εκείνων που διαδραματίζουν έντονο, ενεργό και αποφασιστικό ρόλο, αποτυπώνεται εύστοχα-επίκαιρα-, από τον Θουκυδίδη στην εξιστόρηση του εμφύλιου σπαραγμού, του πελοποννησιακού πολέμου. Αυτό που δυστυχώς επαναλαμβάνεται είναι ότι, οι πνευματικά κατώτεροι υπερισχύουν. Για τους νερόβραστους ουδείς λόγος. Τα σχόλια και οι κρίσεις περιττεύουν... 

Όλα είναι μοναξιά στο Καλέντζι - Νικηφόρος Βρεττάκος

Από τα «τρία ποιήματα στη γυναίκα με το τσακισμένο χέρι», διαλέγω το δεύτερο, που ακούει στο τίτλο «όλα είναι μοναξιά στο Καλέντζι». Ποιητής, Νικηφόρος Βρεττάκος. Τον τελευταίο καιρό μου κρατά «συντροφιά» στη καθημερινότητα μου. Ιδιαίτερα αυτές τις (γιορτινές) ημέρες, η φωνή του στη δική μου ακοή, «συμπλέει» με συναισθήματα συμμιγή και διάθεση περίεργη...

Υπάρχουν σπίτια στον κόσμο

που δεν έχουν κανένα παράθυρο.

Ούτε καν για ένα άστρο,

ούτε για ένα κλωνάρι μυγδαλιάς, για έν στάχυ

ή για μιάν ηλιαχτίδα διπλωμένη στα τέσσερα,

σάν ένα γράμμα που το στέλνει ο Θεός.

(Τέτοιο γράμα δεν έλαβες.)

Συμεών ο Νέος Θεολόγος: Πού ακούσθηκε ποτέ ότι ο δαίμων είπε πώς ο Θεός είναι αίτιος της δικής του απωλείας;

Λόγος προτρεπτικός για τη μετάνοια και στο ρητό του αποστόλου «αυτούς που προγνώρισε, τούτους και προόρισε». Ακολουθεί απόσπασμα.

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου: Η ηθική της σχέσης Θεού-Ανθρώπου

Απόσπασμα:

Μέγας Κωνσταντίνος: Αντιφάσεις Ιστορικών

Το θέμα της μεταστροφής του Μ.Κωνσταντίνου στον χριστιανισμό, έχει προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις, ατελείωτες διενέξεις, κυρίως και πρωτίστως μεταξύ των ιστορικών της Δύσης. Ο Ρώσος ιστορικός Βασίλιεφ, παραθέτει στην Ιστορία του πλήθος αντιφάσεων γνωστών ιστορικών δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την ανεπάρκεια-όσον αφορά τις τοποθετήσεις- των νεότερων (δυτικών) ιστορικών. Στην παρούσα ανάρτηση Δημοσιεύεται ένα απόσπασμα:

Ο Κήπος της Αχαριστίας

Άδοξο τέλος

Έπρεπε να φτάσω γρήγορα, παιζόταν η τύχη μου, η παραμικρή

αργοπορία ίσως μου στοίχιζε το θάνατο ή ίσως και κάτι πιο πολύ.

Όμως δεν έβρισκα το δρόμο, είχα χαθεί σ'ένα λαβύρινθο από

υγρές, μουχλιασμένες αυγές. «Θεέ μου, πρέπει να βγω» είπα, κι

είδα μια γυναίκα. Το πρόσωπο της είχε μιά πράσινη ανταύγεια,

σαν να ήταν χλοϊσμένο, στεκόταν ακίνητη μπροστά σ'έναν

καθρέφτη κι έφτιαχνε τα μαλλιά της. «Σας παρακαλώ, πώς μπορώ να

βγω από'δω;» ξανάπα. Χαμογέλασε με

κακία «κι εγώ πριν από χρόνια ήθελα» είπε. Τότε, δίπλα στο γυναικείο

άγαλμα, φάνηκε το πρόσωπο μου από μάρμαρο, που άρχισε

κι αυτό να πρασινίζει με τον καιρό, ενώ εγώ, καθισμένος σε μια

πολυθρόνα, χαμογελούσα κιόλας με κακία,

σ'αυτόν που ερχόταν να ρωτήσει για το δρόμο του.

Τάσος Λειβαδίτης